İki ayrı baharın dalıydılar
Biri ilk, diğeri sondu
Ve kan ter içinde bir yaz aralarında duruyordu
Bahara yenildiler
Şahrud taptazeydi, filizdi
Yüreği güneşi içecek denli kar yangınıydı
Her ucu ayrı bir yeşile sevdalı
cemreler yaşamla arasında ana sütüydü
Toprak var gücüyle ayakta tutuyor
Kendini ve doğurganlığını ona sunuyordu
Şahrud ise, her dalı yeşile bir tomurcukla karşılık veriyordu
İçtiği her damla güneş ile çiçekleri çıtlıyordu
Sanırsın rengarenk gülümseyen yeryüzüydü
Seyduna ölüme, ölümüne yakındı, çınardı
Şahrud'un giyindiğini soyunuyordu
Ve gelinsi dalları soyundukça çıplaklığından utanıyordu
Solan yüreğiyle her seher güne biraz daha sarı duruyor
Ve biliyordu
Ten soğuması çoğu kez elinde ak kefeniyle vaktinden önce geliyordu
Ölümle yakın dostluğuna biraz da bu yüzden minnet duyuyordu
Seyduna'yla Şahrud'un tek ve bütün bağları
Ayrılıkları da olan mevsimin en uzak uçlarına tutunmalarıydı
Mevsim haziran sonunda kendini yakınca koptular
Ve artık birbirlerinin kışında bile yoktular
