دارم میرم از این خونه، که رویاهاش پریشونه
از این کوچه که دلتنگه، از این شهری که دل خونه
تو دیگه پا به پام نیستی، ولی من باز هم زندم
عجب جون سختیم من که، هنوزم فکر آیندم
به فکرِ روزهایی که، بدونِ تو بازم شاده
ببین این زخمای کهنه، چه امیدی بهم داده
میدونم باز هم میشه، بدونِ فکر عاشق شد
برای یک دلِ ساده، دوباره صاف و صادق شد
اگه سخت و اگه آسون، من آخر از تو دل کَندم
اگه ازم بدی دیدی، حلالم کن که شرمندم
اگه سخت و اگه آسون، من آخر از تو دل کَندم
اگه ازم بدی دیدی، حلالم کن که شرمندم
تو از چشام نمیخونی، غمای بی زبونم رو
غمِ داغی که سوزونده، تا مغزِ استخونم رو
واسه این دردِ بی درمون، دیگه راهِ علاجی نیست
دارم میمیرم و دیگه، به دارو احتیاجی نیست
غرورم میگه باید رفت، دلم میگه یه کم دیگه
تحمل کن ولی هرگز، دلم گو* خورده که میگه
(میگه، میگه، میگه، میگه، میگه، میگه، میگه، میگه)
اگه سخت و اگه آسون، من آخر از تو دل کَندم
اگه ازم بدی دیدی، حلالم کن که شرمندم
اگه سخت و اگه آسون، من آخر از تو دل کَندم
اگه ازم بدی دیدی، حلالم کن که شرمندم (حلالم کن که شرمندم، که شرمندم)
