Fyrir löngu síðan gekk ég grýttan veginn einn.
Gott ef ekki rigndi og í skó mínum var steinn.
Það var komið fram í rökkur og rokið hvæsti hátt.
Þá sagði hún og brosti. Skjól hjá mér þú átt.
Þá sagði hún og brosti, Skjól hjá mér þú átt.
Þegar svartnættið lagðist sálina mína á.
Sólin hvarf í sortann og í myrkrinu ég lá.
Þegar duftið hvíta dró mig neðar smátt og smátt.
Þá sagði hún og brosti. Skjól hjá mér þú átt.
Þá sagði hún og brosti. Skjól hjá mér þú átt.
Aldrei hækkaði hún róminn né reyndi nokkurt sinn.
Reka mig út á ísinn, heldur kyssti mína kinn.
Sama hvað ég gerði, sama hvað ég lagðist látt.
Þá sagði hún og brosti. Skjól hjá mér þú átt.
Þá sagði hún og brosti. Skjól hjá mér þú átt.
Einn daginn beið mín lífið og ég lærði það fljótt.
Að leggja einn á veginn, til þess mig skorti þrótt.
Þar sem ég sat vel móður og hengdi höfuð látt.
Þá sagði hún og brosti. Skjól hjá mér þú átt.
þá sagði hún og brosti. Skjól hjá mér þú átt.
þá sagði hún og brosti. Skjól hjá mér þú átt.
