กี่พรุ่งนี้

จากรูปที่เคยสวยงาม ผ่านมานานคงมีบางสีที่เริ่มจาง แต่ภาพในความทรงจำ ต่อให้นานเรื่องราวเหล่านั้นยังชัดเจน ห้องที่ยังคงมีไออุ่น จากใครบางคน ที่ยังเผลอร้องเรียกหา แต่เหมือนว่าเวลาอยู่ที่เดิม จะเริ่มยังไงให้นาฬิกาที่หยุดเดิน ให้หมุนดังเดิม กี่พรุ่งนี้น้ำตาถึงจะหยุดไหล จะยอมรับความจริงในวันนี้ได้ ที่ต้องไม่มีใคร ไม่มีใครอีกต่อไป อีกนานไหมที่ใจจะได้เรียนรู้ ทำให้ความปวดร้าวนี้จางไป จะอีกนานเท่าไร จะอีกนานแค่ไหนถึงลบเลือน เหมือนว่ายังคงมีไออุ่น จากใครบางคน ที่ตะโกนร้องเรียกหา แต่คล้ายว่าเวลาอยู่ที่เดิม จะเริ่มยังไงให้นาฬิกาที่หยุดเดิน ให้หมุนดังเดิม กี่พรุ่งนี้น้ำตาถึงจะหยุดไหล จะยอมรับความจริงในวันนี้ได้ ที่ต้องไม่มีใคร ไม่มีใครอีกต่อไป อีกนานไหมที่ใจจะได้เรียนรู้ ทำให้ความปวดร้าวนี้จางไป จะอีกนานเท่าไร จะอีกนานแค่ไหนถึงลบเลือน กี่พรุ่งนี้น้ำตาถึงจะหยุดไหล จะยอมรับความจริงในวันนี้ได้ ที่ต้องไม่มีใคร ไม่มีใคร ไม่มีใคร กี่พรุ่งนี้น้ำตาถึงจะหยุดไหล จะยอมรับความจริงในวันนี้ได้ ที่ต้องไม่มีใคร ไม่มีใครอีกต่อไป อีกนานไหมที่ใจจะได้เรียนรู้ ทำให้ความปวดร้าวนี้จางไป จะอีกนานเท่าไร จะอีกนานแค่ไหนถึงลบเลือน ถึงลบเลือน ถึงลบเลือน ในวันนี้ที่เธอไม่มี ต้องผ่านไป ทำให้ความปวดร้าวนี้จางไป กี่พรุ่งนี้น้ำตาถึงจะหยุดไหล แล้วมาเริ่ม ต้องผ่านไป กี่พรุ่งนี้ และส่วนนี้ วันเวลา วันเวลายังเดินทาง ฉันยังคงเดินผ่านไป ต้องเข้าใจ ต้องเข้าใจวันวานในเวลาที่จะต้องผ่านไป ความเสียใจ สักวันต้องผ่านไป ฝืนก้าวเดินต่อไป แม้ใจไร้เรี่ยวแรง ยอมรับมัน สักวันจะเข้าใจ รอยน้ำตาที่ไหล สักวันจะหมดไป