از فواره فراز ترانه های تغزل وامق و عذرا می آیم
و دست اندازی تمام گردن های ناکلفت
تا نینیانه بنشینیم
روی زانوی چهل تکه اش پیراهن بلند
تا قهوه ای ساق بی موی آمده اش اش اش
اشک و ادرارهام که بر دامنش ریخت و
هیچ کدامم کسش ازم خردی نگرفت و
حالا، حالا که نمی دهم
نمی دهم بو که حالا پس می خوابم آرام
آرام می خوابم و شعر می گویم و
به بیدارش خوابیده ها می خوانم و
می خوابانمشان تا بخوابند بیداری پاره کنند
حالا چون بو نمی دهم
نمی دهم بو دیگر به مالش دیگر کسان
به مالش دیگر
به مالش
به مال
به ما
به مادرم
به مادرم اش تقدیم می کنم این شعر
اگر خوش برآیدمدم
موی لای درز مادرم نمی رود به خدا
نمی رود مادرم هیچ کجای، جز به خدا
دیو و پری پس انداخته اندکی زیاد و جز پدرم
مو لای درز مادرم، مولای درز
لولای درز مادرم نمی رود
طوطی شیرینیست مادر من
یعنی زاده اویم من، ما، یا هرکس دیگر
تواندمی لای سیبیل پرپشتی الحاد نیچه
چر چر طوطیانه سر کند و عین طوطی
بی غر قرقرآن بخواند که صحیح است، ت، ت
تریبون گر به دستمش باشد دهیم به هیچ کجای نراوندمان جزا خدا
که خدا را به خیل خویش درآورد حتی
که خدا مرئوس است و هیچ نتواند
قرآن برکند و قرمه سبزی دم کند
و با تمام ملحدان دیو و پری که ماییم، سر
به مادرم
به مادرم اش تقدیم می کنم این شعر
اگر خوش برآیدم
از دست شده شاعران عشق چهل هزار برادرانه شاعر
شاهزاده بی نمک یخ دانمارک و هر چیز غمین و تراژیده دیگر
نرسد به پای سیاه دسته چرب غذای سبز خوشمزه اش
قابلمه که فرو افتاد از دست مادر من بیدر کجا
در آن لحظه کجا
کجایی مایاکوفسکی میخ کفش
که مادرم آن را فرو کند به درزی که مو لای آن نمی رود
به خدایی که در درز دارد و درز دارد آن خدای و نمی بیند مادرم
به مادرم
به مادرم اش تقدیم کردم این شعر
اگر خوش برآمد
