Atashi Dar Neyestan

یک شب آتش در نیستانی فتاد سوخت چون اشکی که بر جانی فتاد شعله تا سرگرم کار خویش شد هر نی ای شمع مزار خویش شد نی به آتش گفت: کاین آشوب چیست؟ مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟ گفت آتش بی سبب نفروختم دعوی بی معنی ات را سوختم زانکه می گفتی نیم با صد نمود همچنان در بند خود بودی که بود با چنين دعوي چرا اي كم عيار برگ خود ميساختي هر نو بهار مرد را دردی اگر باشد خوش است درد بی دردی علاجش آتش است